Göl

gün çıplak uyur

bu deşilmiş gölde

 göl

sesim sesim kalsın diye

lunatik gerillalarım uzaklaşır

perde perde günden

göl

duruyor durgun kuzgun

bir fırtına

anakayayı yudumluyorum 

ara katımda uyukluyor ruhum

fırtına

 dünya kıyafetlerin arasında

benim gömleğime sırnaşıyor

mandalları kandırıyor

ipi yağlıyor

ve alıp gidiyor gömleğimi 

düğme düşüyor

göl de göl

her yere çarpıyor 

dezenfekte kötürümler lekeleniyor

ama coğrafya bu kadar

her yer 

göl de göl

tekrarlar mandallanıyor

yıka, yıka, yıka

boya, boya, boya

senaryonun kurguları

beni bekliyor

arakatımda ikna ruhuma 

kozmos gülüyor

yandaşlardan çok 

göl de göl

yükümlü 

hakim aynanın karşısında yargıç

ütülü 

göl de göl

iade posterim duvarlarda